1. Ég kveiki' á kertum mínum við krossins helga tré.
Í öllum sálmum sínum hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft af vegi. Ég vakti oft og bað.
Nú hallar helgum degi á Hausaskeljastað.

2. Í gegnum móðu' og mistur ég mikil undur sé.
Ég sé þig koma, Kristur, með krossins þunga tré.
Af enni daggir drjúpa, og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil ég krjúpa og kyssa sporin þín.

3. Þín braut er þyrnum þakin,
hver þyrnir falskur koss.
Ég sé þig negldan nakinn sem níðing upp á kross.
Ég sé þig hæddan hanga á Hausaskeljastað.
Þann lausnardaginn langa var líf þitt fullkomnað.

4. Ég bíð, uns birtir yfir og bjarminn roðar tind.
Hvert barn, hvert ljóð, sem lifir,
skal lúta krossins mynd.
Hann var og verður kysstur. Hann vermir kalda sál.
Þitt líf og kvalir, Kristur, er krossins þögla mál.

6. Ég fell að fótum þínum og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi fá allir heimar ljós.

Davíð Stefánsson frá Fagraskógi