Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk,
en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engi,
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti‘ ekki um litinn né ljómann,
en liljan í holtinu´ er mín.

Kór: :/: Þessi lilja´ er mín lifandi trú.:/:
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú.

Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda,
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja,
og líf hennar veitir mér fró.

Þessi lilja´ er mér gefin af Guði,
hún grær við hans kærleik og náð.
Að vökva´ hana ætíð og vernda,
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur,
þá lilju í hjartastað ber.
En missi ég liljuna ljúfu,
þá lífið er horfið frá mér.

Þorsteinn Gíslason/3. vers: Skarpheiður Gunnlaugsdóttir