1. Ó, höfuð dreyra drifið,
er drúpir smáð og pínt,
af höndum þræla þrifið,
og þyrnum sárum krýnt,
ó, heilagt höfuð fríða, er himnesk lotning ber,
en háðung hlaust að líða, mitt hjarta lýtur þér.

2. Þú auglit allra skærast,
í upphæð vegsamað,
þú yndið engla kærast,
því ertu hrakt og spjað?
Hví ertu þannig þjakað, að þekkjast mátt ei nú?
Hví svo af böðlum blakað, að blikna hlýtur þú?

3. Af blygð og harmi hrelldur
ég, herra, játa má:
Mín syndasekt því veldur,
hún sárt þig lagðist á.
Sjá, hér ég er, sem hefi þig hrakið, pínt og smáð.
Þín miskunn mér þó gefi, að megi´ ég öðlast náð.

4. Æ, virstu við mig kannast,
svo vondur sem ég er,
og sauð þinn auman annast,
sem einatt villur fer.
Mér virstu særðum svala í sálar þungri neyð,
æ, virstu við mig tala, og vísa á rétta leið.

5. Ég vil þar vera hjá þér,
er veit ég píndan þig,
og eigi fara frá þér.
Æ, fyrirlít ei mig.
Er dauðans svefn fær sigið á signað auga þitt,
ég vil þitt höfuð hnigið við hjartað leggja mitt.

6. Af hjarta þér ég þakka,
að þyngstan kvaladeyð
þú ljúft þér lést að smakka,
svo leystir mig úr neyð.
Lát, Kristur kærleiksríkur, ei kulna trú hjá mér,
en loks er ævi lýkur, mig lát þú deyja' í þér.

Paul Gerhardt – Helgi Hálfdánarson